Release Athens 2019: Alice in Chains, 1000mods, Fu Manchu, Puta Volcano, Monovine

Το Release Athens Fetsival φέτος μας έχει δώσει άπειρες συγκινήσεις. Την προτελευταία μέρα ήρθε η μεγαλύτερη του καλοκαιριού για μένα και περίπου άλλους 6.000 νοματαίους (αλήθεια μόνο τόσοι ακούμε ΑiC στην Ελλάδα;). Η πρώτη εν Ελλάδι συναυλία των θρύλων του Seattle είναι γεγονός.

Την Δευτέρα κατέβηκα με μεγάλες προσδοκίες στην Πλατεία Νερού. Κάτι που δεν το συνηθίζω εκτός αν μιλάμε για συγκροτήματα που τα έχω ξαναδεί και ξέρω οτι είναι εγγύηση στα lives.  Δυστυχώς λίγο η δουλεία, λίγο η κίνηση, με έκαναν να χάσω τα 2 ελληνικά συγκροτήματα για τα οποία όμως άκουσα πολύ καλά λόγια.

Εισήλθα στον χώρο λίγο πριν ανεβούν στην σκηνή οι Καλιφορνέζοι πρωτοstoneράδες και μέσα σε λίγη ώρα πρόλαβα να βολτάρω στον χώρο και να χαζέψω το merch. Οι Fu Manchu αποτέλεσαν την έκπληξη της ημέρας. Τι και αν έχουν να εμφανιστούν 17 χρόνια στην χώρα μας, τι και αν δεν μοσχοπουλάνε όπως στο παρελθόν, τι και αν δεν τους ξέρει πολύς κόσμος του ιδίου χώρου, οι Fu Manchu παραμένουν φρέσκοι και τα σπάνε live. Χωρίς υπερβολές είχαν το καλύτερο ήχο που έχω ακούσει σε stoner/heavy rock μπάντα και περισσότερη όρεξη από άλλους που έχουν τα μισά τους χρόνια.  Το κοινό ήταν ένθερμο και σίγουρα εκείνη την  ημέρα οι Fu Manchu απέκτησαν πολλούς νέους οπαδούς.

Ο ήλιος έπεσε και η ατμόσφαιρα ήταν έτοιμη για τους ¨δικούς μας” 1000mods. Πολύς ντόρος έγινε για τη θέση τους στο billing και το αν έπρεπε να είναι κάτω από τους Fu Manchu. Σύμφωνα με αυτά που είδαμε λίγο νωρίτερα ναι, οι Καλιφορνέζοι θα ήταν ιδανικοί για co-headlineners, ωστόσο θα πρέπει να αναλογιστούμε το σκεπτικό του διοργανωτή. Oι 1000mods αυτή την στιγμή είναι σίγουρα πιο εμπορικοί από τους Fu Manchu και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα. Η μπάντα έχει πλέον γερη διεθνή καριέρα και συνεχίζει δυναμικά, ενώ στην Ελλάδα είναι πρώτο όνομα.

Με τη νύχτα πλέον να έχει πέσει, οι τέσσερις εμφανίστηκαν στη σκηνή με δυνατό μπάσιμο του “Above 179”. Το setlist περιείχε κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο δίσκο χωρίς βέβαια να λείπουν τα προσωπικά αγαπημένα. Η απόδοση της μπάντας επαγγελματική, ο ήχος μπουκωμένος με την καλή έννοια, τα πλάνα του video wall αλά Kyuss έδεναν γάντι με την μουσική αλλά η ατμόσφαιρα ήταν κάπως μουδιασμένη. Το συγκρότημα δεν προκάλεσε τον πανικό που κάνει συνήθως, δεν μίλησαν πολύ, και από ότι καταλάβαμε στο βαρύ κλίμα έπαιξε ρόλο η απρόσμενη απώλεια του Μάκη από τους Mother of Millions. Οι αντιδράσεις του κοινού επίσης δεν ήταν αυτές οι έντονες που έχουμε συνηθίσει σε lives των 1000mods, αλλά…. για Alice in Chains ήρθαμε διάολε! Για έντονα συναισθήματα και grunge, όχι για stoner. Για αυτό πιστεύω ότι θα ταίριαζαν πολύ καλύτερα την ημέρα των Clutch.

Στις 23:05 έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Τα φώτα σβήνουν, και οι 4 μορφές του Seattle βγαίνουν στην σκηνή. Ο Cantrell δίνει το σύνθημα της έναρξης με το “Bleed the Freak”. Φωνές, πανζουλισμός, κακός χαμός. Ναι, οι Alice in Chains επιτέλους στην Ελλάδα. Συνέχεια με “Check my Brain” και επιβεβαίωση ότι η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού γουστάρει και την νέα εποχή AiC.  Αλλά για να μιλήσουμε και λίγο πιο σοβαρά πάμε στα καπάκια ένα “Again“.

Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος μέχρι το “Your Decision” (προσωπικό αγαπημένο νέας περιόδου) δεν ήταν και ο καλύτερος και δυστυχώς η φωνές ήταν αρκετά χαμηλά αν και όντας ο ίδιος αρκετά μπροστά δεν είχα πρόβλημα. Αυτό άρχισε να αλλάζει ευτυχώς στο επόμενο έπος, το ανατριχιαστικό “Down in a Hole” στο όποιο μάλιστα άναψαν μέχρι και κάποιοι αναπτήρες έτσι για να θυμηθούμε τα 90s από όλες τις απόψεις.

 

“No Excuses”, “Grind”, “Stone”. “We Die Young” για την συνέχεια, ενώ το βασικό set έκλεισε με την τριπλέτα “Nutshell” (άλλη ανατριχίλα εδώ),  “Angry Chair”και  “Man in the Box” όπου έγινε το σώσε. Τα φώτα έσβησαν και σύντομα ήρθε ένα χορταστικό encore με τα “The One You Know”, “Got Me Wrong”, “Would?” και το ανυπέρβλητο “Rooster”. Περιττό να πούμε ότι στα δύο τελευταία το κοινό τραγουδούσε μέχρι και τα riffs.

 

Η συνολική εικόνα που έδωσαν οι AiC την περασμένη Δευτέρα, είναι η εικόνα μιας μεγάλης μπάντας. Πραγματικά έχουν αναγεννηθεί από τις στάχτες τους. Ο DuVall είναι ένας rockstar με την καλή έννοια. Χοροπηδάει, λικνίζεται, υψώνει την κιθάρα του στο κοινό, παίζει και επικοινωνεί με το τελευταίο, τα δίνει όλα. Ο Sean Kinney λειτουργεί σαν μια τέλεια μηχανή πίσω από drum kit ενώ ο Inez , ο οποίος δεν σταματά  με τίποτα το headbanging, θερίζει με τις μπασογραμμές τους, Και ναι, το μπάσο σε αυτό το Live είχε την τιμητική του (πολύ το χάρηκα). Ο Cantrell από την άλλη, ένας θρύλος μόνος του. Τραγουδάει με τον χαρισματικό του τρόπο ενώ παράλληλα σκοτώνει με τα βαριά riffs του. Τεράστιος το λιγότερο.

Φεύγοντας μας υποσχεθήκανε μια σύντομη επιστροφή. Είτε όμως επιστρέψουν σύντομα είτε όχι, η πρώτη αυτή εμφάνισή τους θα μας μείνει για πάντα ανεξίτηλη.

SETLIST

Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box

Encore:

The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster

 

Wardruna live @ Piraeus Academy 117

Οι Wardruna  έγιναν ευρύτεροι γνωστοί με την συμμετοχή τους στο μουσικό κομμάτι της τηλεοπτικής σειράς “Vikings”. Με τα χρόνια το όνομά τους γιγαντώθηκε και κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον πολλών μουσικόφιλων, κυρίως από τον πιο σκληρό ήχο.

Τα τελευταία χρόνια υπήρχε έντονη επιθυμία του ελληνικού κοινού για μια live εμφάνιση στα μέρη μας. Η αναμονή τελείωσε το προηγούμενο Σάββατο, 23/3/19. Η μυσταγωγία έλαβε μέρος στο Piraeus Academy 177 το οποίο μάλιστα γέμισε (ευτυχώς όχι ασφυκτικά).

Χωρίς support και χωρίς καθυστέρηση οι 6 Νορβηγοί ανέβηκαν στην σκηνή ακριβώς στις 21:00 και άρχισαν αμέσως με το δυναμικό “Tyr”.  Από την πρώτη νότα, δεν ακούστηκε η παραμικρή κουβέντα από το κοινό. Ο ήχος της μπάντας ήταν κρύσταλλο και όλα τα παραδοσιακά όργανα που ακούγονται στους δίσκους, παίζονταν live. Όλα τα μέλη τραγουδούσαν αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο Einar και η αέρινη Lindy.

Τα επόμενα 90 λεπτά κύλησαν σαν νερό. Προσωπικά είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε μια παγανιστική τελετή μέσα σε κάποιο δάσος ( το μινιμαλιστικό αλλά έξυπνο σκηνικό με τα φύλλα στο stage και ο μαγευτικός φωτισμός βοήθησαν σε αυτό).

Μετά το τέλος του κάθε κομματιού υπήρχαν χειροκροτήματα και επευφημίες αλλά ούτε ο Einar ούτε κανένας άλλος από το σχήμα δεν απεύθυνε τον λόγο στο κοινό , ούτε για ένα “καλησπέρα”. Φαίνονταν πολύ προσηλωμένοι σε αυτό που έκαναν, να συνεχίσουν την μυσταγωγία ερμηνεύοντας το ένα τραγούδι μετά το άλλο για να μην βγουν εκτός χρόνου.

Τα τραγούδια που κέρδισαν περισσότερο το κοινό (και προκάλεσαν την μεγαλύτερη ανατριχίλα), ήταν τα “Raido”, “Völuspá”, “Heimta Thurs” (από την Blood Eagle σκηνή του Vikings) και φυσικά “Helvegen”. Πριν το τελευταίο ο Einar επιτέλους απευθύνθηκε στο κοινό μετά από ασταμάτητες επευφημίες του τελευταίου, εκφράζοντας την χαρά του για την θερμή υποδοχή, την αγάπη του για την χώρα μας (κλασικός), και βγάζοντας έναν μικρό λόγο για τους λόγους που του  αρέσει τόσο η folk μουσική.  Με το κλείσιμο του “Helvegen”, οι Wardruna ευχαρίστησαν το κοινό, υποκλίθηκαν  και αποχώρησαν από την σκηνή παρά τις ιαχές του κοινού. Ο Einar όπως επέστρεψε σύντομα μόνος, κρατώντας μια λύρα. Μας πληροφόρησε ότι  έχει άλλη μια έκπληξη η οποία δεν ήταν άλλη από την απαγγελία μερικών στίχων από μια Νορβηγική Saga. Το κομμάτι έχει κυκλοφορήσει ως “Snake Pit Poetry”.

Οι Wardruna ακούγονται ωραία ως μουσική υπόκρουση όταν αράζεις σπίτι, παίζεις DnD ή ηλεκτρονικά, ή ακόμα όταν γράφεις διπλωματική (true story), αλλά είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία να τους ακούς live. Ξέρω ότι για πολλούς είναι δύσκολο να κάθονται 1μιση ώρα όρθιοι σε ένα  συναυλιακό χώρο ακούνητοι ακούγοντας  παραδοσιακή Νορβηγική μουσική, αλλά γούστα είναι αυτά. Ίσως η πραγματοποίηση του live σε ένα άλλο χώρο πιο θεατρικό με καθίσματα, θα ήταν πολύ πιο ιδανική (ιδέες για το μέλλον).  Όπως και να έχει, το βράδυ του Σαββάτου ταξιδέψαμε χιλιόμετρα μακρυά, στα Φιόρδ, τα βουνά και τα δάση της παγωμένης Νορβηγίας.

 

Deaf Radio @ Temple, Athens, 21/12/18.

Είναι γεγονός ότι τελευταία χρόνια η ελληνική σκηνή μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Oι Deaf Radio έκαναν το μεγάλο μπάμ με το εκπληκτικό -για τα ελληνικά δεδομένα- βίντεο του Anytime. Από τότε ο δρόμος τους ήταν μονάχα ανηφορικός, Συναυλίες, support στα 2 sold-out lives των Planet of Zeus στο Gagarin, συμμετοχή σε ελληνικά festivals και φυσικά η συμμετοχή τους στο Ejekt του 2017, κάτω από τους  The Killers. Φέτος τον Νοέμβρη βγήκαν για δεύτερη φορά στο εξωτερικό , αυτή την φορά όμως πιο οργανωμένα , με 38 συνολικές στάσεις στο μεγαλύτερο μέρος της Γηραιάς Ηπείρου.

Η Αθήνα ήταν φυσικά ο τελευταίος σταθμός, και μάλλον αυτός που θα τους γίνει σημείο αναφοράς για το μέλλον. Ο χώρος ήταν γεμάτος, κάτι που δείχνει ότι οι Deaf Radio δεν είναι ακόμα άλλη μια συνοικιακή μπάντα που μαζεύει μόνο τους φίλους της, αλλά πλέον έχει φανατικούς οπαδούς και αποτελεί ένα από τα νέα hot ονόματα του χώρου.

To Alarm! παρουσιάστηκε άψογα στην ολότητά του, ενώ κάποια νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια συμπλήρωσαν το set. Από αυτά μπορώ να ξεχωρίσω σίγουρα το Astypalaia.  Αν και υπήρχαν κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο, η μπάντα παίζει σε κατηγορία Α εθνικής .  O νέος μπασίστας φαίνεται να έχει δέσει γάντι με τους υπόλοιπους. ‘Ολοι είχαν δυνατή σκηνική παρουσία αφού μετά από τόσο μεγάλο tour ξεψάρωσαν, ενώ ο κόσμος δεν παρέλειπε  να δείξει πόσο γούσταρε την φάση  με φωνές, παλαμάκια, και sing alongs. Ειδικά στο αγαπημένο Backseats, έγινε ο κακός χαμός.

Το live στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Τώρα αναμένουμε για τον νέο δίσκο καθώς και για περισσότερες μελλοντικές συναυλίες.

 

Scream for me Sarajevo! – Κριτική Ταινίας

Ανατριχιαστικό. Αυτή η λέξη αρκεί για να περιγράψω πλήρως το ντοκιμαντέρ που ακούσει στο όνομα: Scream for me Sarajevo!  H ταινία διαδραματίζεται το 1994, στην πρωτεύουσα της Βοσνίας, το Σαράγιεβο, το όποιο βρίσκεται υπό πολιορκία από το 1992. Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η ιστορική, και για τους περισσότερους άγνωστη, συναυλία του προσωπικού σχήματος του Bruce Dickinson στην τότε πολιορκημένη πόλη.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλη η ταινία έχει να κάνει με το Dickinson. Ο σκηνοθέτης ξεφεύγει από την κλασική φόρμα ενός μουσικού ντοκιμαντέρ και στο πρώτο μέρος μας παρουσιάζει την πολιορκία της πόλης και τους τότε εφήβους, που παρά τον πόλεμο και την καταστροφή, συνέχισαν να παίζουν μουσική και να κάνουν όνειρα. Ενήλικες πλέον, εξιστορούν τα όσα έζησαν, μιλούν για αυτούς που έχασαν, την παρανοϊκή καθημερινότητα του πολέμου, αλλά και για τους τρόπους που βρίσκαν ώστε να παίξουν μουσική όποτε αυτό ήταν δυνατό.

Πέρα από τους επιζήσαντες Βόσνιους που παρευρέθηκαν σε εκείνη την συναυλία,  συνεντεύξεις δίνονται από τον διοργανωτή του όλου event, ταγματάρχη του ΟΗΕ, Martin , τον υπεύθυνο ασφάλειας του συγκροτήματος Trevor, αλλά και από 2 μέλη της μπάντας και φυσικά από τον ίδιο τον Bruce Dickinson. ‘Όλοι οι παραπάνω διηγούνται λεπτομερώς  τον τρόπο που έφτασε το συγκρότημα  μέσα στην πολιορκημένη πόλη, την “ασφάλεια” των μελών του, και την άκρα μυστικότητα μέχρι να γίνει η συναυλία ώστε να μην γίνουν στόχος των Σέρβων.Φυσικά και ακολουθούν ακυκλοφόρητα πλάνα από την συναυλία αλλά και η επιστροφή της μπάντας στο Σαράγιεβο 22 χρόνια μετά .

Θα μπορούσα να πω πολύ παραπάνω πράγματα για την ταινία αλλά δεν θέλω να σας το χαλάσω. ΠΡΕΠΕΙ να την δουν όλοι οι μουσικόφιλοι ανεξαρτήτως μουσικής προτίμησης. Αυτό είναι ένα ντοκιμαντέρ για την σημασία της μουσικής στις ζωές των ανθρώπων, την ελπίδα που αυτή φέρνει αλλά και την δύναμη που κρύβει. Η εικόνα του βουρκωμένου Dickinson όταν βλέπει τον τάφο ενός οπαδού που βρισκόταν μέσα στο Live, θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη. Στις δύσκολες εκείνες ώρες για την πόλη, η συναυλία ενός ανθρώπου που αψήφησε τον  κίνδυνο, έδωσε δύναμη και ελπίδα σε εκατοντάδες νέους Βόσνιους. Η μουσική ενώνει.

Bohemian Rhapsody – Κριτική Ταινίας

Η ταινία που εξιστορεί την ζωή του μεγάλου Freddie Mercury, είναι η απόδειξη ότι η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές. ‘Όπου “νικητές”, βάλτε τους  bandmates του ανυπέρβλητου performer, Brian May και Roger Taylor. Ως σύμβουλοι οι 2 τελευταίοι έκοψαν και έραψαν την ιστορία του Freddie στα μέτρα τους. Μετά από περίπου 10 χρόνια προετοιμασίας, τσακωμούς και απολύσεις ηθοποιών και σκηνοθετών, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει κάπως χλιαρό και αποστειρωμένο. Το μεγαλύτερο λάθος των May και Taylor είναι σίγουρα οι αναχρονισμοί, αλλά ακόμα περισσότερο κάποιες ιστορικές ανακρίβειες (μερικές βγάζουν μάτι άμα ξέρεις τα βασικά γύρω από το συγκρότημα). Πραγματικά ακόμα και τώρα, μια βδομάδα μετά την προβολή, αναρωτιέμαι γιατί να διαστρεβλώσουν έτσι την ιστορία του δικού τους  συγκροτήματος. Βέβαια, κάποιες φόρες οι αναχρονισμοί βοηθάνε στην ροή της ταινίας, και στην κορύφωση, αλλά και πάλι δεν δικαιολογούνται εύκολα.

Αν και ξεκίνησα με πολλά παράπονα, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η ταινία ως ταινία δεν είναι κακή. Κάθε άλλο.. Μάλιστα άλλοι φίλοι που γνωρίζουν από λίγα ως καθόλου για την ιστορία των Queen, την βρήκαν εξαιρετική. Η αλήθεια είναι ότι παρά την μεγάλη διάρκειά της (2 ώρες και 13 λεπτά), η ταινία κυλάει πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό είναι εξαιρετικό, ενώ στο δεύτερο γίνεται μια μικρή κοιλιά η οποία όμως δεν κρατά πολύ. Χιούμορ, συγκίνηση, ωραίοι χαρακτήρες και φοβερές αναπαραστάσεις των ιστορικών live εμφανίσεων με αποκορύφωμα αυτής του Live Aid ’85, όπου η ομοιότητα είναι εξωπραγματική.

Κάπου εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η ταινία δεν εστιάζει μόνο στον Mercury αλλά σε όλο το συγκρότημα γενικότερα: την δημιουργία τους, τις πρώτες μέρες, την δημιουργία κάποιων διάσημων τραγουδιών (εξαιρετικές σκηνές), κ.α.. Σε όλα αυτά φυσικά η περσόνα του Mercury πρωταγωνιστεί. Είναι πραγματικά δύσκολο να χωρέσεις 15 χρόνια σε μια ταινία και παράλληλα να αναδείξεις μια τόση περίπλοκη και μοναδική προσωπικότητα όσο αυτή του Mercury. Και πράγματι, ενώ γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να αναδειχθούν οι διαφορετικές πλευρές του frontman τω Queen, στο τέλος σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Ο χαρακτήρας παρουσιάζεται λίγο επιδερμικά θα έλεγα. Σίγουρα, υπάρχουν πολλά ντοκιμαντέρ και βιβλία  εκεί έξω που εξιστορούν καλύτερα την προσωπικότητα του Mercury, τα ξέφρενα πάρτι και τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Η ταινία αναφέρθηκε σε όλα τα παραπάνω, αλλά πολύ φευγαλέα.

Όσον αφορά την ηθοποιία…. ο Rami Malek δεν μπήκε απλά στο πετσί του ρόλου, ο Rami Malek μελέτησε διεξοδικά τις κινήσεις, τις εκφράσεις ακόμα και τον τρόπο ομιλία τους Freddie Mercury, και μεταλλάχθηκε στον τελευταίο. Αξεπέραστη ερμηνεία.

Κλείνοντας θέλω να τονίζω ότι παρά τα παράπονα των κριτικών αλλά και διάφορων fans, η ταινία φαίνεται να έκανε ένα τεράστιο καλό. Μέσα σε ούτε δύο βδομάδες το spotify των Queen απέκτησε τα περισσότερα clicks μέχρι σήμερα, ενώ η original εμφάνιση του Live Aid στο youtube, έφτασε τις 87.000.000 προβολές και συνεχίζει να ανεβαίνει. Μέσα σε όλα αυτά η ταινία έφτασε στο νούμερο 1 παγκοσμίως. Νέα παιδιά άρχισαν να ακούνε φανατικά την δισκογραφία των Queen και σχόλια για το συγκρότημα και τον Mercury ξεπετάγωνται παντού.

Η ταινία παρά τα όποια κακά της, ήρθε να μας θυμίσει το μεγαλείο αυτής της μπάντας και του ανθρώπου πίσω από το μικρόφωνο. Ένα είναι σίγουρο: ο Freddie έφυγε, αλλά η μουσική του θα είναι για πάντα εδώ. Αυτή είναι η κληρονομία του σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η απαράδεκτη στάση των God Is An Astronaut απέναντι στους Head On

To περασμένο Σάββατο, 6/10/18, οι αγαπημένοι post-rockers του ελληνικού κοινού God Is An Astronaut, έδωσαν το 6ο headline show τους επί Αθηναϊκού εδάφους. Αυτή η εμφάνιση όμως έμελλε να είναι και η πιο επεισοδιακή. To support της βραδιάς ήταν οι Αθηναίοι post-punkers, Head On. Όλα πηγαίναν καλά μέχρι το τέλος του 5ου κομματιού τους, όπου ο ηγέτης των GIAA, Torsten Kinsella τρέχει πάνω στην σκηνή, αρπάζει το μικρόφωνο από τον τραγουδιστή  σπρώχνοντάς τον, και στην συνέχεια πιάνοντας τον απ’τον λαιμό φωνάζει στο μικρόφωνο “You don’t fucking walk there” δείχνοντας το πίσω μέρος της σκηνής. Αμέσως ξεστόμισε ένα “the show is over”. Αποφεύγοντας για τα χειρότερα, οι Head On απλά σταματάνε το set τους και αποσύρονται στο backstage. Μετά από λίγο ο Kinsella ανεβαίνει και πάλι στη σκηνή, αυτή την φορά με απολογητικό -προς το κοινό- τόνο, όπου ουσιαστικά κατηγόρησε ανοιχτά τους Head On για μια πιθανή καταστροφή του εξοπλισμού τους. Η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού φάνηκε να χάρηκε με αυτή την “συγνώμη” (ο θεός να την κάνει), αλλά κάποιοι λίγοι γιούχαραν και τελικά αποχώρησαν από το μαγαζί ξενερωμένοι και απογοητευμένοι με την όλη φάση.

Όπως φάνηκε αργότερα, ο τραγουδιστής των Head On δεν έκανε την παραμικρή ζημιά στον εξοπλισμό , ούτε καν τράβηξε κάποιο καλώδιο από κάποια πεταλιέρα. Η όλη φασαρία έγινε γιατί ο τραγουδιστής της ελληνικής μπάντας χορεύοντας πέρασε πίσω από το drumset, στο σημείο όπου είχε στηθεί ο εξοπλισμός των Ιρλανδών. Όπως θα αναφέρει ο ίδιος αργότερα δεν υπήρξε ποτέ κάποια οριοθέτηση στον χώρο από την μπάντα ή από την παραγωγή, ενώ ο εξοπλισμός των GIAA παρέμεινε ανέγγιχτος. Η αδικαιολόγητη συμπεριφορά όμως των GIAA συνέχισε και την επόμενη μέρα με ανάρτηση στην επίσημη σελίδας τους,  παρουσιάζοντας τους Head On ως “some durnks”. Μετά όμως από κάποια αρνητικά σχόλια του κόσμου που αμφισβητούσαν τα λόγια του συγκροτήματος, το post εξαφανίστηκε.

Το μόνο “δίκαιο” που μπορώ να δώσω στον Kinsella, είναι ότι ο εξοπλισμός της μπάντας στοιχίζει πολλά, αποκτήθηκε  κομμάτι-κομμάτι χρόνια με τα χρόνια και είναι ένας και μοναδικός (οι GIAA δεν είναι Muse με εξοπλισμό μπαλαντερ για ότι τους χαλάει). Παρόλα αυτά, αυτό το μικρό δίκαιο που είχε, το έχασε την στιγμή που διέκοψε το set της suppport μπάντας με μια κανονική εισβολή πάνω στην σκηνή και με μια πράξη βίας απέναντι στον τραγουδιστή. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την πράξη τραμπουκισμού και όποιος διαφωνεί μάλλον έτσι λύνει και ο ίδιος τις διαφορές τους στην ζωή. Οι βιαιοπραγίες δεν χωράνε στην μουσική, πόσο μάλλον στην rock, σε ένα είδος που από τα γεννοφάσκια του είναι κατά της καταπίεσης και υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν όντως φρίκαρε τόσο πολύ οι Kinsella θα μπορούσε αρχικά να ελέγξει ο ίδιος αν είναι όλα οκ στον εξοπλισμό και έπειτα να στείλει κάποιον τεχνικό να σφυρίξει στο τραγουδιστή των Head On να μην ξαναπεράσει από πίσω. Άλλωστε έχουμε δει πολλάκις στα lives κάποιος τεχνικός να τρέχει για ένα λεπτό στην σκηνή και να ψιθυρίζει κάτι στο τραγουδιστή της μπάντας (τεχνικά θέματα, χρόνος κτλπ).

Η πράξη του Kinsella μόνο αηδία μπορεί να προκαλέσει. Το κακό είναι ότι ο ίδιος δεν έχει καταλάβει ότι αυτό το υποτιθέμενο σταριλίκι δεν θα του βγει σε καλό. Στην εποχή των social media τα νέα μαθαίνονται με γοργούς ρυθμούς και ήδη τα ρεζιλίκια του είναι γνωστά worldwide. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Η αδράνεια των περισσότερων που ήταν μπροστά στο περιστατικό, δείχνει γι άλλη μια φορά την αδιαφορία όχι μόνο προς στις support μπάντες, αλλά και προς τον συνάνθρωπό μας γενικότερα. Τα “ώχου μωρε, μη μπλέξω τώρα”, “δεν είναι δικιά μου δουλειά” , έχουν γίνει καραμέλα πια και αδιαφορούμε για τις πράξεις βίας , ακόμα και όταν συμβαίνουν μπροστά μας.

Όπως και να έχει το μήνυμα είναι εκεί έξω, και πολλοί εκτός Ελλάδας το έμαθαν και το διέδωσαν (κυρίως Βρετανοί).  Κατά τα άλλα, την επόμενη φορά που κατεβούν οι GIAA Ελλάδα, τους ευχόμαστε ούτε σε συνοικιακό μπαράκι.

 

Ολόκληρη η πλήρη ανακοίνωση των Head On:

The Day That Never Comes – To Φιάσκο μιας υποτιθέμενης συναυλίας των Metallica στην Ελλάδα

Από τον Σεπτέμβρη του 2017 έως και τον Μάη του 2019 , οι Metallica όργωσαν την Ευρώπη στα πλαίσια της Worlwired tour περιοδείας τους, αφήνοντας όλους τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου  με το στόμα ανοιχτό (μιλάμε για τρομερή παραγωγή). Όλες οι συναυλίες γίνανε σε κλειστές αρένες, όπου η σκηνή βρισκόταν στη μέση. Φυσικά η Ελλαδίτσα δεν ήταν σταθμός αφού χάρη στην αξιαγάπητη κρίση τα μεγάλα lives έχουν μια θέση μόνο στην μουσική ιστορία της χώρας μας… ή μήπως όχι?

Όχι! Το καλοκαίρι που μας πέρασε τάραξε τα νερά στην ελληνική συναυλιακής πραγματικότητας.  Ένα metal διήμερο, βγαλμένο από προηγούμενες δεκαετίες ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του καλοκαιριού. Oι Iron Maiden μάζεψαν κοντά στους 40.000 κόσμο, ρεκόρ τόσο για την Μαλακάσα αλλά και για τις metal συναυλίες γενικά στην χώρα μας. Eπίσης οι Arctic Μοnkeys και οι Alt-J επισκέφτηκαν για πρώτη φορά την χώρα μας, χωρίς ωστόσο να είναι τόσο  ικανοποιητική η προσέλευση.

Η Metal ωστόσο επιτυχία και τα έσοδα από αυτήν, ζέστανε την όρεξη των απανταχού φίλων του σκληρού ήχου. Το μεγαλύτερο εμπορικό όνομα της metal μουσικής άρχισε να ακούγεται όλο και πιο συχνά. Πλέον υπήρχαν τα λεφτά για κάτι εξίσου μεγάλο -η και μεγαλύτερο- με τους Maiden. Τον Μάη του 2018 οι Metallica ολοκληρώνουν την Ευρωπαϊκή Τουρνέ, και τονίζουν ότι θα επιστρέψουν τον Μάη του 2019 για ένα stadium tour. Οι μικροί ψίθυροι άρχισαν σιγά-σιγά να γίνονται φήμες και οι φήμες σχεδόν υποσχόμενες ανακοινώσεις. Ειδικά από τον Ιούλιο και μετά, οι μουσικοί κύκλοι σε fora και σελίδες των social media είχαν πάρει φωτιά. “‘Έμπιστες ” πηγές (που η αλήθεια είναι ότι σε όλα τα άλλα είχαν πέσει μέσα), διαλαλούσαν ότι όχι μόνο “ακούγεται”  ότι οι Metallica θα έρθουν, αλλά ότι είναι σίγουρο και η συμφωνία σχεδόν έχει κλείσει. Κάποιοι μάλιστα με απόλυτη βεβαιότητα κατονόμασαν και τον χώρο που θα γινόταν το live  (ΟΑΚΑ), γεμίζοντάς μας με περισσότερο ενθουσιασμό. (Ξαναλέω, αυτά τα λέγαν άνθρωποι του χώρου, όχι ο κάθε άσχετος). Ακούστηκαν μέχρι και ημερομηνίες. Το “στις 20 Αυγούστου όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ΟΑΚΑ”  έγινε σύνθημα λίγες μέρες πριν την επίσημη ανακοίνωση του Tour.

Το πρωί της Δευτέρας 24/9/18, οι στάσεις της καλοκαιρινής τουρνέ ανακοινώθηκαν , και η Αθήνα……. ΕΚΤΟΣ! Κρύος ιδρώτας και νεύρα τόσο στα γραφεία του MrtzFm, όσο και σε άλλα μουσικά sites, μουσικούς κύκλους, fora, και πάει λέγοντας. Οι “προφήτες” και πληροφοριοδότες εκ των έσω, άφαντοι. Κάποιοι ελπίζουν άσκοπα για προσθήκη τελευταίας στιγμής (δεν παίζει αυτό), και άλλοι κλείνουν αμέσως εισιτήρια για εξωτερικό (με Βουκουρέστι, Βαρσοβία και Μιλάνο να είναι οι κυρίως επιλογές).  Αλλά γιατί έγινε όλο αυτό? Γιατί να γεμίσει κάποιος με τόση ελπίδα τους οπαδούς που περιμένουν την επιστροφή των ‘tallica 8 χρόνια τώρα?

Η λογική λέει ότι επαφές μεταξύ Ελλήνων διοργανωτών (όλοι ξέρουμε ποιας εταιρείας) και managment της μπάντας έγιναν. Αλλά σίγουρο το μεγαλύτερο εμπόδιο θα ήταν τα οικονομικά. Oι Metallica ήταν πάντα μια ακριβή μπάντα αλλά με τον νέο δίσκο, την παραγωγή και την ανταπόκριση του κόσμου, η αμοιβή της έφτασε σε next level. Ενδεικτικά να σας πω ότι ο υποφαινόμενος πλήρωσε 88 ευρώ το 2017 για να τους δει στο Άμστερνταμ. Σίγουρα η πρόταση του Terra-Vibe, και μια συναυλία στα πλαίσια του Rockwave 2019 έπεσε στο τραπέζι. Έτσι κι αλλιώς, το Terra Vibe ανήκει στην συγκεκριμένη εταιρεία, οπότε δεν πληρώνει ενοίκιο όταν θέλει να πραγματοποίησει μια εκδήλωση. Όσο αφορά το Rockwave, το managment των Metallica θα είπε ένα τεράστιο ΟΧΙ, αφού είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα παίξουν σε festivals. Μάλιστα το Hellfest της Γαλλίας προσέγγισε τους Metallica ώστε να τους έχει στο line-up του, αλλά έφαγε μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα.

Ακόμα και το σενάριο να ερχόντουσαν για μια μεμονωμένη headline εμφάνιση στο Terra Vibe, δεν στέκει πολύ. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει μια μόνιμη ξύλινη σκηνή (καλό και κακό). Η παραγωγή των Metallica σε αυτό το tour είναι πολύ συγκεκριμένη και καλώς η κακώς δεν προσαρμόζεται σε ήδη υπάρχουσες σκηνές. Ουσιαστικά η σκηνή του Worldwired Tour αποτελείται από 5 τεράστιες γιγαντοοθόνες,  οι οποίες σχηματίζουν το logo της μπάντας (έτσι ακόμα και αυτός που βρίσκεται τέρμα πίσω μπορεί να βλέπει καθαρά την μουράκλα του James), ενώ πυροτεχνικά βρίσκονται στις κορυφές των γιγαντοοθονών. Η σκηνή του Terra Vibe δεν ξεκολλάει από την θέση της, ενώ αυτή των Metallica δεν χωράει. Σίγουρα το Managment αρνήθηκε να παίξει η μπάντα χωρίς την παραγωγή της , καθώς αυτό θα ήταν αντιεπαγγελματικό, και θα εξέθετε την ίδια την μπάντα. Όταν μιλάμε συγκρότημα τέτοιου βεληνεκούς , περιμένουμε ή όλα ή τίποτα.

Μην έχοντας την επιλογή του χωραφιού, η εταιρεία θα σκέφτηκε το μεγάλο στάδιο της Αθήνας (και το μόνο που γίνονται ακόμα συναυλίες), το ΟΑΚΑ. Φυσικά το ενοίκιο είναι ακριβό και άμα βάλεις κάτω και την αμοιβή των ‘tallica, τα έσοδα βγαίνουν τσίμα -τσίμα. Άλλο ένα αγκάθι στην πραγματοποίηση τέτοιων events είναι ο φόρος θεαμάτων (23%). Σε άλλες χώρες ο φόρος αυτός είναι πολύ μικρότερος ή ακόμα και ανύπαρκτος. ‘Οσο να ναι, αυτός ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την συναυλιακή ξηρασία των τελευταίων ετών.

Βλέποντας τις τιμές σε άλλες χώρες, συνειδητοποιούμε ότι ο Έλληνας οπαδός θα έπρεπε να δώσει στην καλύτερη 50 και στην χειρότερη μέχρι και 120 ευρώ για να παρευρεθεί στο υποτιθέμενο live. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που δεν περιμέναμε. Το καλό με τις συναυλίες σε στάδια, είναι ότι ο καθένας μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε πολλές ζώνες, άρα και τιμές. Αυτός που θέλει να την βγάλει όσο πιο οικονομικά γίνεται θα κάτσει πίσω-πίσω. Αυτός που θέλει το full experience, θα πάει FOS και θα τα σκάσει γερά. Μην ξεχνάτε ότι για τους Big 4 το 2010, το εισιτήριο ήταν μόνο ένα και αυτό διαμορφωμένο στα 88 ευρώ (και ο κόσμος άπειρος). Από την στιγμή που θα ανακοινωνόταν το Live από τον Σεπτέμβρη, ο καθένας μας θα είχε 9-10 μήνες μπροστά του για να σχεδιάσει και να εξοικονομήσει χρήματα. Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι το event θα ήταν βιώσιμο για τον διοργανωτή, αλλά για άλλη μια φορά φοβήθηκε το ρίσκο (έτσι κι αλλιώς η εποχή δεν είναι ιδανική για μεγάλα ρίσκα).

Πλέον είναι σίγουρο ότι οι Metallica δεν θα περάσουν από τα μέρη μας ούτε το 2019. Ίσως το καλοκαίρι του 2020 να κάνουν εμφανίσεις σε Festivals της Ευρώπης χωρίς την παραγωγή που έχουν τώρα , οπότε μάλλον η Αθήνα θα έχει την ευκαιρία της τότε… Για την  ώρα, όποιος μπορεί ας μαζέψει λεφτά και ας τους δει σε κάποια από τις μουσικά πολιτισμένες χώρες αυτής της Ηπείρου. Δώστε Πάολα και ΠΥΞ ΛΑΞ στον λαό. Ποιος ακούει αυτούς τους άπλυτους από το Bay Area?.. Μόνο ολόκληρη η υφήλιος.

 

1000MODS @ Θέατρο Βράχων, Βύρωνας

Τέτοιες μέρες πριν 2 χρόνια (2016), τα Χιλιμόδια κυκλοφορούν τον πιο ολοκληρωμένο και αντικειμενικά τούμπανο δίσκο της καριέρας τους, “Repeated Exposure To… ” . Ο δίσκος σκάει σαν ογκόλιθος που τα διαλύει όλα και οι Mods πιάνουν την ευκαιρία από τα μαλλιά και βγαίνουν στον δρόμο. Το κοντέρ γράφει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σε Ελλάδα, Ευρώπη αλλά και Αμερική. Πολλά sold-out, ευτράπελα, αλλά κυρίως νέες εμπειρίες και νέοι fans. Η Αμερικάνικη περιοδεία αποτέλεσε μεγάλο σχολείο και αυτό φάνηκε χθες, στον τελευταίο σταθμό αυτής της διετούς περιοδείας, στο (παραλίγο sold-out) Θέατρο Βράχων.

Χθες το βράδυ οι 1000Mods ξάφνιασαν και τους πιο απαιτητικούς αφού πλέον η μπάντα παίζει σαν ομάδα του Champions Leauge. Τέλειος ήχος από το πρώτο κιόλας riff, sabbath-ική πεντατονική ( Sabbath= μπαμπάδες όλων), επαγγελματισμός και πάθος. Η αρχή έγινε με το “Αbove”, και από εκεί και πέρα ο οδοστρωτήρας της Κορινθίας τα πήρε όλα σβάρνα. Το setlist ισορρόπησε κυρίως μεταξύ πρώτου και τελευταίου δίσκου, αλλά δεν έλειψαν και κομμάταρες από το “Vultures”. Ως σημαντικότερες στιγμές ξεχωρίζω φυσικά το εναρκτήριο “Above”,  τα ξεσηκωτικά “Low” και “Electric Carve”, τα μεθυστικά “Road to Burn” , “Into the Spell” και “Losse”, το “The Son” που αφιερώθηκε στον Παύλο Φύσσα , αλλά και το ταξιδιάρικο δίδυμο και κλασικό encore, “Vidage” και “Super Van Vacation”.

Περιττό να πούμε ότι η ανταπόκριση του κοινού ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή. Πολυφωνική συμμετοχή, moshpits να δίνουν και να παίρνουν, καπνογόνα, γροθιές στον αέρα, και άλλα όμορφα. Οι Mods τα κατεδάφισαν όλα. Τώρα είναι καιρός για ξεκούραση και νέες μουσικές συνθέσεις.

 

 

The Steams, Acid Pussies live @ six d.o.g.s.

Υπάρχουν δύο ειδών συγκροτημάτων. Αυτά που ακούγονται άψογα στο sudio αλλά στα lives δεν….., και αυτά που ακούγονται το ίδιο καλά ή και ακόμα καλύτερα στα lives από το studio. Την περασμένη Παρασκευή αποδείχθηκε ότι οι The Steams ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία, δικαιολογόντας έτσι και με το παραπάνω τον όλο ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους.

Την βραδιά άνοιξα οι Acid Pussies, οι οποίοι κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό με το ψυχεδελικό/space rock τους. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί να μπει μια ταμπέλα για τον ήχο τους, αφού  πατάει σε διάφορα μουσικά είδη. Φυσικά αυτό μόνο κακό δεν είναι, και σίγουρα στο μέλλον θα φανεί προς τα που κλίνουν περισσότερο. Στο τέλος κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του σχεδόν γεμάτου πλέον six d.o.g.s.

Η σκηνή άλλαξε πλήρως (τα drums τοποθετήθηκαν στην αριστερή άκρη, ενώ η μπάντα είχε τους δικούς τους ενισχυτές, κεφαλές και μικρόφωνα), και το venue γέμισε, επιβεβαιώνοντας  έτσι ότι οι The Steams έχουν κιόλας χτίσει ένα δυνατό fan base.

Η μπάντα είχε υποσχεθεί ότι θα παίξει όλη την δισκογραφία της, και έτσι έπραξε καθώς ακούστηκε όλο το ντεμπούτο της καθώς και το demo που είχε κυκλοφορήσει το 2016. Ο ήχος ήταν καμπάνα, αφού όλα τα όργανα ακουγόντουσαν  άψογα και πεντακάθαρα  χωρίς τα προβλήματα που παρουσιάζονται πάντα σε νεοσύστατες -και όχι μόνο- μπάντες. Το μόνο προσωπικό παράπονο, είναι ότι ήθελα ένα κλικ πάνω στα φωνητικά.

Τα μέλη των The Steams όμως, δεν ήταν άψογοι μόνο ηχητικά αλλά και στη σκηνική παρουσία. Το πάθος, τους έβγαινε εντελώς φυσικά , ενώ σίγουρα σε αυτό συνέλαβε η ανταπόκριση του θερμού κοινού που τραγουδούσε τους στίχους  αλλά ακόμα και πολλά riffs.

 

Φαίνεται ότι η μπάντα κέρδισε το στοίχημα και πλέον έχει περάσει στην επόμενη φάση της καριέρας της. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι The Steams έχουν όλα τα προσόντα για να γίνουν το νέο next big thing της ελληνικής psych/fuzz/post/πείτετηνόπωςθέλετε, rock σκηνής.

Συναυλία ενίσχυσης πληγέντων από τις πυρκαγιές @ Σκοπευτήριο Καισαριανής

Την Δευτέρα 23/7/18 ανεξέλεγκτες πυρκαγιές έπληξαν την Ανατολική Αττική με αποτέλεσμα όχι μόνο δασικές εκτάσεις, αλλά και ολόκληροι οικισμοί να γίνουν στάχτη. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, καθώς τραγικά μεγάλος είναι ο  αριθμός των ανθρώπων και των ζώων που έχασαν την ζωή τους εκείνο το βράδυ.

Το μόνο θετικό σε όλη αυτή την τραγωδία είναι η ευαισθητοποίηση του κόσμου. Ευτυχώς για όλους μας και για την συνέχιση του είδους μας, η αλληλεγγύη καλά κρατεί. Τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, αίμα αλλά και χρήματα συλλέχθηκαν άμεσα από κάθε σημείο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Η μουσική κοινότητα δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη. Έτσι, μέσα σε ελάχιστες μέρες διοργανώθηκε μια τεράστια συναυλία όπου θα συνυπήρχαν ελληνικά σχήματα τόσο της  rock/heavy/stoner/punk κοινότητας όσο και του hip-hop χώρου. Η είσοδος διαμορφώθηκε μόλις στα 5 ευρώ με σκοπό να πάνε όλα τα έσοδα στους πληγέντες. Ο χώρος της μεγάλης αυτής εκδήλωσης, το ιστορικό Σκοπευτήριο Καισαριανής, εκεί όπου τόσοι αγωνιστές της αντίστασης έπεσαν στο χώμα κάτω από πυρά της Γερμανικής Κατοχής. (Μάλιστα την 1η Μαΐου 1944, 200 Έλληνες κομμουνιστές εκτελέσθηκαν όλοι μαζί στο σκοπευτήριο).

H κινητοποίηση τόσων σχημάτων (πολλοί μάλιστα έπαιζαν ακριβώς την επομένη σε άλλα μέρη της ‘Ελλάδας- ενώ άλλοι δήλωσαν ότι θα ήθελαν να εμφανιστούν αλλά είτε το πρόγραμμα τους δεν τους το επέτρεπε είτε δεν χώραγαν στο line-up), όσου και του κόσμου (γέμισε όλο το πάρκο), απέδειξε το μέγεθος της αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μετά από αυτό το τραγικό συμβάν.

Δεν μπορώ να μιλήσω για τους hip-hop καλλιτέχνες καθώς αυτή η μουσική δεν με αντιπροσωπεύει. Πάντως, το κοινό τους έδειχνε να γουστάρει και με το παραπάνω. Στα δικά μας, οι The Last Drive και Panx Romana απέδωσαν άριστα, ενώ  για άλλη μια φορά ξεχωρίζω την εμφάνιση των Nightstalker αλλά και των ανανεωμένων 1000mods. Όπως φαίνεται, τα απανωτά lives σε Ευρώπη και Αμερική τους έχουν κάνει απόλυτους άρχοντες της σκηνής. Δυστυχώς, λόγω του  περασμένου της ώρας (02:00), δεν παρακολούθησα τις εμφανίσεις των Fundaracar και Θραξ Πανκc. 

Η όλη βραδιά ήταν συναισθηματικά φορτισμένη. Παρά την ενέργεια, φαινόταν ότι μπάντες και κοινό ήταν συναισθηματικά φορτισμένοι. Ελπίζω μόνο να μαζεύτηκαν πολλά χρήματα και να πήγαν όλα στους ανθρώπους που μέσα σε ένα βράδυ χάσαν τα πάντα. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά που θα γίνει μια παρόμοια γιορτή θα είναι για κάποιο ευχάριστο λόγο.